ژیاردیا
به دلیل آنکه تعداد زیاد انگل در عمل جذب ویتامینهای محلول در چربی و چربیها اختلال ایجاد میکند در عفونتهای شدید ممکن است استئاتوره، کم خونی، ضعف و کاهش وزن
مشاهده گردد.
اتیولوژی
ژیاردیا لامبلیا(G.lamblia) یک تک یاخته تاژکدار است که تروفوزوایت پهن و گلابی شکل آن بین ۵/۹ تا ۲۰ میکرون طول و ۵ تا ۱۵ میکرون عرض دارد. دارای دو هسته و چهار زوج تاژک
است. کیست بیضوی آن، ۱۰ میکرون طول، ۸ میکرون عرض(به طور متوسط) و دو یا چهار هسته دارد.
وجود صفحه مکنده در سطح شکمیژیاردیا چسبیدن آن را به مخاط روده تسهیل مینماید. PH مطلوب برای تروفوزوایت ۶ تا ۷ است و در اثر شرایط نامساعد (اسید معده) به سرعت
نابود میگردد و به نظر نمیرسد که در انتشار بیماری نقشی داشته باشد مدفوع معمولا تنها حاوی کیست است اما در زمان بروز اسهال، تروفوزوایت نیز ممکن است مشاهده شود.
کیست در قسمت انتهائی ایلئوم تشکیل میشود و قادر است به مدت ۳ ماه در آب زنده بماند. غلظتهای معمول کلر که برای تصفیه آب آشامیدنی به کار میرود کیست را از بین
نمیبرد. هر کیست پس از رسیدن به ژژونوم، چهار تروفوزوایت آزاد میکند.
اپیدمیولوژی
این انگل از تمام نقاط دنیا گزارش شده است اما میزان آلودگی انسانها در مناطق مختلف بین ۱ تا ۲۵ درصد متفاوت است. در مناطق گرمسیر و نقاطی که تراکم جمعیت زیاد و
امکانات بهداشتی کم است شیوع بیشتری دارد.
اطفال حدود سه بار بیش از بزرگسالان مستعد ابتلاء به بیماری هستند و به همین دلیل موارد آلودگی با ژیاردیا در مدارس ابتدائی و یتیم خانهها بیشتر مشاهده میگردد.
انسان تنها مخزن شناخته شده انگل است و انتقال بیماری از شخص به شخص یا از طریق مصرف غذا و آب آلوده (fecal-oral)صورت میگیرد.
به ندرت با نفوذ فاضلاب در آب آشامیدنی یک شهر ممکن است عفونت ژیاردیائی به صورت همه گیر بروز کند و باید توجه داشت که کلرینه کردن آب به روش معمول کیست ژیاردیا را
نابود نمیکند. در برخی از موارد اسهال مسافران، ژیاردیا مسئول بوده است.
نشانه های بالینی
در اکثر موارد آلودگی به ژیاردیا موجب بروز نشانه بالینی نمیگرددو در عده کمیاز بیماران نیز شدت نشانههای بالینی از نفخ خفیف و سوء هضم تا اسهال شدید و سوء جذب متفاوت
است. ژیاردیا هر چند که در شیرخواران نیز مشاهده میگردد اما در کودکان بزرگتر شایعتر است.
کیست ژیاردیا ممکن است در مدفوع تعدادی از افراد سالم جامعه (حاملین) یافت شود بدون آنکه نشانه بالینی داشته باشند.
فاصله بین آلودگی و بروز علائم حدود ۱۵ روز است و شروع بیماری ممکن است ناگهانی وبه صورت یک گاستروآنتریت حاد یا تحت حاد باشد. بی اشتهائی، تهوع، احساس سنگینی
در اپیگاستر و اسهال آبی در اغلب بیماران وجود دارد. اسهال ممکن است مزمن شود و یا به صورت متناوب ظاهر گردد.
شکل مزمن(سندرم سوء جذب):
در بعضی موارد اسهال ناشی از ژیاردیا مزمن میشود و چند ماه طول میکشد. کاهش وزن، اتساع شکم و نفخ ظاهر شده، مدفوع کمرنگ و حجیم و بدبوست و تابلوی بیماری مشابه
بیماری اسپرو میگردد. این مسئله میتواند علاوه بر کاهش وزن سبب اختلال در رشد کودکان گردد اما تمام اختلالات پس از درمان موفقیت آمیز عفونت، بهبود مییابند.
در این شکل از بیماری اختلال جذب چربی وجود دارد و ممکن است جذب گزیلوز ویتامین B12 نیز کاهش یابد.
پیشگیری :
اقدامات بهداشتی از نظر جمع آوری صحیح فاضلاب، محافظت منابع آب آشامیدنی از آلودگی و رعایت بهداشت فردی اصول کلی پیشگیری از بیماری را تشکیل میدهند.
توصیه میشود تا اطرافیان نزدیک بیمار از نظر وجود ژیاردیا در روده (آزمایش نمونه مدفوع) مورد بررسی قرار گیرند
تشخیص بیماری:
ژیاردیا را می توان از طریق مشاهده ی oocyst و یا trophozoite در مدفوع روان تشخیص داد و تکرار آزمایش مدفوع برای بیش از 3 تا 5 روز متناوب احتمال شناسایی یک نمونه ی
مثبت را افزایش می دهد.
منبع: دکتر فولادی